ΝΙΚΟΣ ΚΑΒΒΑΔΙΑΣ Τρελλός μουσώνας ράγισε

Mουσώνας

Τρελός Μουσώνας ράγισε μεσονυχτίς τα ρέλια.

Στο χέρι σου χλωρό κλαρί, χαρτί κι ένα φτερό.

Τέσσεροι κάμανε καιροί τα ρούχα σου κουρέλια.

Να σε σκεπάσω θέλησα, γλιστράς και δε μπορώ.

Κοράλλι ο κατραμόκωλος βαστάει να σε φιλέψει.

Γιατί μπήγεις τα νύχια σου στη σάπια κουπαστή;

Είν' ένα φάδι αθώρητο και μου μποδάει τη βλέψη.

Γαλάζιο βλέπω μοναχά, γαλάζιο και σταχτί.

Παρακαλώ σε κάθησε να ξημερώσει κάπως.

Χρώμα να βρώ, το πράσινο και τίντες μυστικές.

Κι απέ, το θρύλο να σου πω που μου 'πε μαύρος κάπος

τη νύχτα που μας έγλειφε φωτιά στο Μαρακές.

Ακόμη ξέρω τον αρχαίο σκοπό του Μινικάπε,

τη φοινικιά που ζωντανή θρηνεί στο Παραμέ.

Μα ένα πουλί μου μύνησε πως κάποιος άλλος σ' τα 'πε

κάποιος , που ξέρει να ιστορά καλύτερα από με.

Κάματος είναι που μιλά στενόχωρα και κάψα.

Πεισματική, και πέταξες χαρτί,φτερό,κλαδί,

όμως δεν είμαστε παιδιά να πιάσουμε την κλάψα.

Τι θά 'δινα - ''Πάψε, Σεβάχ'' - για να 'μουνα παιδί!

Αυγή, ποιός δαίμονας Ινδός σου μόλεψε το χρώμα;

Γυρίζει ο ναύτης τον τροχό κι ο γύφτος τη φωτιά.

Και μεις, που κάμαμε πετσί την καραβίσια βρώμα,

στο πόρτο θα κερδίσουμε και πάλι στα χαρτιά.

Ινδικός Ωκεανός 1951

ΚΑΒΒΑΔΙΑΣ

Στίχοι: Αντώνης Παπαϊωάννου

Μουσική: Θανάσης Γκαϊφύλιας

Πρώτη εκτέλεση: Θανάσης Γκαϊφύλιας

Το "Κορινθία" σάλπαρε και το "Απολλωνία"

κι η βάρδια σου τελείωσε μια νύχτα του Φλεβάρη

πάρε μαζί σου στα φριχτά του Άδη τελωνεία

του μαραμπού το γρύλλισμα λαθραίο μες τ' αμπάρι

Οι ζωγραφιές στο στήθος σου σαν φάρος θα φωτίζουν

όσους δεν αξιώθηκαν να χουν ένα ρραβέρσο

και στη στεριά παντοτινά μένουνε και σαπίζουν

ένα χωράφι σκάβοντας που μένει πάντα χέρσο

Με τον Μαρκόνη σου στειλα ένα στερνό ραπόρτο

να μάθεις πως βουλιάζουμε σ αυτήν εδώ τη ζήση

ένα παράξενο μασάει ο κόσμος τώρα χόρτο

όμως δε μοιάζει με κοκό ούτε και με χασίσι

Η εικονιζόμενη Maria Butyrskaya είναι παγοδρόμος...

ή παγοθραυστικό;