Δεν ξέρω πώς να σου το ειπώ. Mα ο δρόμος, χθες το βράδυ,
μες στην σταχτιά τη συννεφιά σα θέατρο είχε γίνει,
μόλις φαινόνταν η σκηνή στ' ανάριο το σκοτάδι
και σα σκιές φαινόντανε μακριά μου οι θεατρίνοι.
Tα σπίτια πέρα κι οι αυλές και τα κλωνάρια αντάμα
έλεγες κι ήταν σκηνικά παλιά και ξεβαμμένα,
κι εκείνοι εβγαίναν κ' έπαιζαν τ' αλλόκοτό τους δράμα,
κι άκουγες βόγγους κι άκουγες και γέλια ευτυχισμένα.
Eγώ δεν ξέρω. Eβγαίνανε κι εσμίγαν κι επαγαίναν
κι ήτανε μια παράσταση και θλιβερή κι ωραία,
Kι έβγαινε -Θε μου!- κι η νυχτιά, καθώς επαρασταίναν,
έβγαινε -Θε μου!- κι έριχνε τη μαύρη της αυλαία.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
3 comments:
Kalh arxh, Menandre! (H euxh den xreiazetai dhdladh, hdh ksekinhses kala.)
Σ' ευχαριστώ Καλλίμαχε
του και του blogg σύμμαχε
Καλή αρχή και φροντίστε να ανεβάζετε καλά έργα στην παράγκα σας - σαν το σημερινό! - για να μη σας μαξιλαρώσουμε. GOOD LUCK ή MERDE ,που λένε κι οι Γαλάτες!
Post a Comment