ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΜΕΛΑΧΡΙΝΟΣ ΚΑΙ ΠΩς ΝΑ ΜΕΛΑΓΧΟΛΗΣΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΜΕ ΤΗ ΜΕΛΑΧΡΙΝΗ ΒΕΡΟΝΙΚΑ ΖΕΜΑΝΟΒΑ

ΠΡΟΦΑΣΗ ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑΣ
[III]
Απόψε, που έρμη νιώθω την καρδιά,

στον κήπο μου έχω πάει να σε συντύχω.

Έχω αφανίσει τη ζωή, για να 'ρθεις

σε μύρο ανθιών ή σε αρμονίας ήχο.

Των ταφλανιών τα φύλλα εμούσκεψε

μια μνημοσυνική ψιχάλα.

Σιμοτινό τα φέρνει αποχαιρέτισμα

ο σπαραγμός που εκρέμασεν η στάλα.

Γυρίζω εδώ που τόσο σε ονειρεύτηκα

να βρω κάτι δικό σου.

Σωριάζει θλίψη κάθε φούντωμα.

Ως ίσκιος στ' όνειρό μου απλώσου.

Τα μάτια σου απ' το όνειρα βαρίσκιωτα

μες στην ψυχή μου κλαίνε. Λιώνω.

Το δειλινό, φεύγοντας με ίσκιους μακροτάξιδους,

πίνει του ξενιτέματος τον πόνο.

Για να χινοπωριάσω τα δεντρά

σκορπίζω την ψυχή μου για όνειρά των,

τώρα, βαρύπνοη που επίκρανε η ενθύμηση,

σα φάντασμα παλαιών ηλιογερμάτων.

[VI]
Όλο και βρέχει απαρηγόρητα.

Της ώρας το φευγιό τι θλίψη πόχει!

Του χινοπώρου το φιλέρημο στοιχειό

σκορπά τη μοναξιά σε κάθε κόχη.

Γιόμισ' η αυλή μου απουσία και χορτάριασε.

Θλίβουνται τα νερά με άμοιρες μνήμες.

Στους δρόμους σέρνεται η παράμερη ζωή,

που αράχνιαζε σ' έρημες ρίμες.

Τραβιέμαι στα όνειρά μου τ' απαράμοιαστα.

Κι εφταδιπλώνω την ψυχή μου στα όνειρά της:

στην αγκαλιά της μοναξιάς μου γέρνοντας,

μεθώντας με ίσκιους μιας ζωής φευγάτης.

ΠΕΡΙΣΤΡΕΦΟΜΕΝΟΣ ΔΕΡΒΙΣΗΣ

Αφιερωμένο στον Γιώργο Κεντρωτή

για λόγους που ξέρει αυτός

Ησημερινή δερβίσισα λέγεται Αϊνέτ Στέφενς

είναι από τη Βενεζουέλα

κι όπου βρει βαζέλα

σκοράρει ως ο Ζουέλα

ΑΝΤΩΝΗ ΠΑΠΑΙΩΑΝΝΟΥ

Αιχμάλωτος των ψυχανθών

χαμός χυμός με τρέφει

το θα θυμίζει παρελθόν

ο χρόνος επιστρέφει

Περιστρεφόμενε Δερβίση

μη στέκεις σε κλαδί χλωρό

τώρα μας έχουν εγκλωβίσει

σε κυκλικό ξερό χορό

Με αγκαλιές φαντάσματα

χόρεψα κι έχω ρέψει

Του νου μου τα κοιτάσματα

έχουνε πια στερέψει

Περιστρεφόμενε Δερβίση

άλλοτε εσύ άλλοτε εγώ

έχεις ανάψει κι έχω σβήσει

με βήμα γρήγορο κι αργό

Περιστρεφόμενε Δερβίση

ύπουλε χρόνε πονηρέ

ποιος απ τους δυο μας θα κερδίσει

μες του θανάτου το καρέ;

ΚΑΛΕΝΤΑΡΙ

ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ

ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ

ΜΑΡΤΙΟΣ

ΑΠΡΙΛΙΟΣ

ΜΑΙΟΣ

ΙΟΥΝΙΟΣ


ΙΩΑΝΝΗΣ Μ. ΡΑΠΤΑΡΧΗΣ 1862

[ΕΓΚΩΜΙΑ ΕΙΣ ΕΝΑ ΕΚΑΣΤΟΝ ΤΩΝ ΔΩΔΕΚΑ ΜΗΝΩΝ]
Ι.
ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ. - Yδροχόος.
Φ'ερω ζωήν και θάνατον χαράν καί δυστυχίαν,

η μοίρα μου το έδωκε κ' εγώ μοιράζω τώρα…

ευδαίμων ος τις παρ' εμού θα λαβει ευτυχίαν,

και δυστυχής ος τις δεχθεί τα άδωρά μου δώρα.
ΙΙ.
ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ. - Ιχθύες.
Είμαι χωλός, πλην ως Συλφίς τον στρόβιλον χορευω,

ς μαθητής πίνω κρασί κ' εις όργια εκπνέω·

κ' ενώ με κράζετε χωλόν εγώ σας μασκαρεύω,

διότι Φεβρουάριος θα είπη Αποκρέω.
ΙΙΙ.
ΜΑΡΤΙΟΣ. - Κριός.
Άστατος είμαι, πλην παντού δεν είναι αστασία,

' ιδίως 'ς την Ελλαδα;

μήπως δεν είν' Μαρτιάτικη και η ελευθερία;

δεν έκαμε 'ς τους Έλληνας τον Μάρτιο πατινάδα;

Φευ! Αστασία κυβερνά τον κόσμον θλιβερή,

μόνη η άσχημος γυνή εμμένει σταθερή.
ΙV.
ΑΠΡΙΛΙΟΣ. - Ταυρος.
Ποτε δεν λέγουν ψεματα την πρώτην Απριλίου,

αργία και κατάλυσις του ψεύδους του γελοίου.

Την εορτάζουν υπουργοί και μια καστανομμάτα,

ποχει την πρώτην μου αυγή 'ς τα χείλη τα δροσάτα.
V.
ΜΑΪΟΣ. - Δίδυμοι.
Κόψατε πάλιν, ερασταί ευδαίμονες, ναρκίσσους

απ' του Μαίου τους φαιδρούς κ' ευόσμους παραδείσους,

και την παρθένον στέψατε ήτις εμπρός σας κλίνει

ευώδης ως τα ρόδα μου, ωχρά ωςς η Σελήνη!
VΙ.
ΙΟΥΝΙΟΣ. - Καρκίνος.
Φιλόξενος σας προσκαλεί εις τους αγρούς ελαία,

η πόλις ανυπόφορος η εξοχή ωραία.

Την κόνιν και τον καύσωνα των πόλεων αφήτε,

τα δροσερά φιλήματα της αύρας να δεχθείτε·

κ' ενώ ο τέττιξ φλύαρος ως δικηγόρος ψάλλει,

τρυφάτε εις της εξοχής αφρόντιδες τα κάλλη.

Έγραψα μόνο τους πρώτους εξι μήνες...

δεν προλάβαινα τους υπόλοιπους

Η Sara Tommasi ποζάρει στο ημερολόγιο του Max 2007

ΑΛΚΟΟΛ ΤΕΣΤ

ΗΛΙΑΣ ΤΑΝΤΑΛΙΔΗΣ

ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ

Άκουσε! Που φεύγεις;… μένε,
Λογιώτατε καϋμένε!
Έως πότε 'ς τα σχολεία
Θάπτεσαι με τα βιβλία;
'Αφησε τους φιλοσόφους
Τους κενούς και πολυστρόφους,
Κ' εις του οίνου την βαθείαν
Πρόσδραμε Φιλοσοφίαν.
Ο χτικιάρης Δάσκαλός σου
Θα ταράξη το μυαλό σου,
Και με το περί γραμμάτου
Θα 'ς τα φέρει άνου κάτου.
Το κρασ' ειν' απου σοφίζει,
Το κρασ' ειν' απου φωτίζει,
Το κρασάκ' είναι συντόμως
της ζωής κανών και νόμος.'
Σ' ένα μου κρασιου ποτήρι
Ο νοΥς πλέει τοΥ Καΐρη,
Και διδάσκει το παλιό μου
Ευγλωττίαν Οικονόμου˙
Θέλεις τ' άστρα να μετρήσεις
Και να μάθεις τ' είν' η Φύσις;
Έχε γιά! 'πε 'ς το σχολείον,
Κ' έλα 'ς το κρασοπωλείον.
Έμπνευσιν ο νους σου θέλει;
Ας κοπιάσει 'ς το βαρέλι.
Θέλεις πνεύμα; θέλεις γνώσι;
Το κρασί θα σε τα δώσει.
Εις του γέρου Καμηνάρη
Το ακένωτο πιθάρι
Οποιος χώσει το κεφάλι,
Φωτισμένο θα το βγάλει.
Να αληθινή παιδεία!
Να σωστή Φιλοσοφία!
Λήρος όλ' αι άλλ' εκείναι!
Να πηγή Σοφίας! -Πίνε!!

ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΒΥΡΩΝΑ (ΟΧΙ ΠΟΛΥΔΩΡΑ)

LORD BYRON

There Was A Time, I Need Not Name

There was a time, I need not name,

Since it will ne'er forgotten be,

When all our feelings were the same

As still my soul hath been to thee.

And from that hour when first thy tongue

Confess'd a love which equall'd mine,

Though many a grief my heart hath wrung,

Unknown, and thus unfelt, by thine,

None, none hath sunk so deep as this---

To think how all that love hath flown;

Transient as every faithless kiss,

But transient in thy breast alone.

And yet my heart some solace knew,

When late I heard thy lips declare,

In accents once imagined true,

Remembrance of the days that were.

Yes! my adored, yet most unkind!

Though thou wilt never love again,

To me 'tis doubly sweet to find

Remembrance of that love remain.

Yes! 'tis a glorious thought to me,

Nor longer shall my soul repine,

Whate'er thou art or e'er shalt be,

Thou hast been dearly, solely mine.

Γκεστ σταρ η εικονιζομένη Γιουλίβα Μάγιαρτσουκ

Μ PΟST

ΑΠΟ ΤΟΝ ΡΩΜΑΙΟ ΚΑΙ ΙΟΥΛΙΕΤΑ

Ρωμαίος:

Στην μακρινή την Μάντουα με στέλνουν εξορία

να ζω ωσάν κατάδικος με άγρια θηρία.

Σκορπιοί και φίδια, ύαιναι κυκλοφορούν στα δάση

εκεί που με σκληρότητα μ' έχουν καταδικάσει

κι αν μάθης πως με δάγκωσαν ένα ζευγάρι ύαιναι

εσύ να είσαι υγιής και προπαντώς υγίαινε.

Ιουλιέτα:

Εγώ πιστή θα 'μαι σ' εσέ, ενόρκως σου δηλώνω

δεν συνηθίζω εύκολα με άνδρες να ξαπλώνω.

Δεν μοιάζω την Νταιάνα εγώ του Πρίγκηπος Καρόλου

που φεύγει απ' τ' ανάκτορα χωρίς ντροπή καθόλου

κι αδιαφορών δια πεθερά και πεθερό Μονάρχη

πηγαίνει και κυλίεται με κάποιον Ταγματάρχη,

κι αφού βγάζη τα μάτια της, στ' ανάκτορο γυρνάει

την ώραν που στο Μπάκιγχαμ σερβίρεται το τσάι.

Ρωμαίος:

Δεν φταίει αυτή. Φταίν' οι φρουροί με τα ψηλά καπέλα

που δεν της λεν': Που πας μωρή, αδιάντροπη κοπέλα,

που ο νους σου είναι εις το σεξ και χάμω να ξαπλώνης

και ξεύρεις μόνον υψηλά τα πόδια να σηκώνης.

Δεν σκέφτεσαι τα έξοδα κι ότι τα ραντεβού σου

βγαίνουν απ' το υστέρημα του δύστυχου λαού σου

κι ότι κάθε μια σταγών που εσύ καταναλώνεις

πληρώνει εργαζόμενος όταν εσύ ξαπλώνεις. . . .

Ρωμαίος

(στο β΄ μέρος, γέρος πια)

Τα δυό μου μάτια δυστυχώς με καταρράκτη πάσχουν

γι' αυτό και πληροφόρησιν καλήν δεν θα παράσχουν

επίσης έχω πλην αυτών και μια πρεσβυωπία

και δεν διακρίνω μακρινά και κοντινά τοπία

Η ΡΟΜΒΙΑ

Η ρομβία αφιχθέντος και σταθέντος στη γωνιά

μελωδίας μας παράγει ευφρανθείς η γειτονιά

βγαίνει πρώτον ο μπακάλης και μετά ο γαλατάς

πλην αργείς εξερχομένη και πολύ το μελετάς

Χαίρε λυπηρά ρομβία,

δυστυχής είμαι φευγών

και αναχωρών ενβ ία

τη νεάνις μην ιδών.

Την επαύριον ημέραν στην γωνίαν μου σταθείς

καταπλεύσας η ρομβία ήτο πάλιν αφιχθείς

αηδόνες είναι ψάλλων, παραδείσια πουλιά

πτερουγίζουν καρδερίνε στα ξανθά της τα μαλιά

Χαίρε εύθυμος ρομβία

η νεάνις κατελθών

δήθεν πήγε διά κομβία

και εθεάθη εξελθών

ΧΑΡΑΜΑΤΑ

('Ενας Μποστ αλιώτικος, σε μουσική

Γ. Μαρκόπουλου με τον Γ. Πουλόπουλο)

Πέρα απ'τα βουνά, υπάρχει ένας λαός

Χαράματα - χαράματα, σε γνώρισα

κι ήρθαν και με ρώτησαν

ποιοςθα μας κρατήσει συντροφιά

Πέρα απ' την σιωπή, υπάρχει μια φωνή

μεσανυχτα - μεσάνυχτα σ' αρνήθηκα

κι ήρθαν και με φώναξαν

ποιος θα μας ανάψει την φωτιά

Μαζί με τον κ. Μέντη η Αλεσάντρα Αμπρόζιο

Дора Петрова Габе (Ντόρα Γκάμπε, Βουλγαρία) 1886-1983

НОЩ
О, нощ, която всичко ми отне

и в себе си погълна тъй безследно,

кажи сега и словото последно,

щом маската от погледа ми сне!

Умряха в тебе толкова души,

затвориха се толкова зеници,

захвърлени самотници в тъмници

изсмука твоя мрак и присуши!

А жадно гледат топлите ти взори -

очите твои - разтопена плът,

потъна в тях светът и се затвори.

И само птичка върху твойта гръд,

отметнала главица, пее, пее,

а ти мълчиш, заслушана във нея...

1922

Η ΝΥΧΤΑ

Ω νύχτα που το είναι μου αφαίρεσες

και μ' εξαφάνισες στου σκοταδιού τις τρύπες

τα τελευταλι αλόγια σου μου είπες

τη μάσκα του προσώπου μου αφαίρεσες

Στα βρόγχια σου πόσες ψυχές τις έρρεψες

και πόσες των ματιών σφαλίσαν κόρες

στου Άδη τα κελλιά - ω μαύρες ώρες-

τον κόσμο έχεις ρουφήξει και τον έρρεψες

Διψάω για το βλέμμα σου που βράζει

τη σάρεκα των ματιών σου όταν λιώνει

κι όλο το σύμπαν μέσα σου βουλιάζει

και μόνο ένα πουλάκι ένα τσόνι

στον κόρφο σου τραγούδι αρχινάει

κι εσύ σωπαίνεις και το ακούς στα χάη

Μετ: Αντώνης Παπαϊωάννου

Η κυρία της φωτό είναι η Tzanka Vacheva μοντέλο από τη Σόφια