ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΘΑΛΛΙΔΗΑ 1816 - 1861.Μουσικός και ποιητής από τη Σωζόπολι με σπουδές στην Ευρώπη κατόπιν υποτροφίας της Αμαλίας της οποίας και για ένα φεγγάριήταν προστατευόμενος. Λέγεται ότι τα ερωτικά του ποιήματα απευθύνονταν σ' αυτήν και γι αυτό απομακρύνθηκε από το παλάτι... Έγραφε πάντως καλύτερα από τον Όθωνα



ΘΡΗΝΟΣ
Εις φρικώδεις μαύρας νύκτας,
στην σιγή της υφηλίου,
έμπροσθεν κοιμητηρίου
νέος εμπαθής θρηνεί.
Η φωνή του ομοιάζει
ήχον μουσικής πενθίμου
και o κόραξ της ερήμου
τους κλαυθμούς του αντηχεί.

«Εις το ρεύμα της ζωής μου
διατί να σ' απαντήσω ;
Δι’ εμέ αφού δεν ήσο,
διατί να σε ιδώ ;
Και με έκαμες απαύστως
στεναγμούς να αναπνέω,
και γελάς, διότι κλαίω
δι' εσέ και θρηνωδώ.

Μεταξύ ζωής και τάφου
στέκεις και με βασανίζεις,
ν' αποθάνω μ' εμποδίζεις,
να υπάρχω δεν ποθείς.
Α καν στέρξε ή να ζήσω,
ή να παύση κι η πνοή μου
ίσως ίσως στη θανή μου
πλέον μεταμεληθής.

Πάσχω να σε αποφύγω,
προσπαθώ να σε μισήσω,
και μακράν μακράν να ζήσω
από σε, σκληρά ψυχή.
Να σωθώ προτού με θάψη
η ανεύσπλαχνός σου γνώμη,
πλην, αχάριστη, ακόμη
η ψυχή μου σε ποθεί.

Απ' εμέ το βλέμμα στρέφεις,
φεύγεις, κρύπτεσαι, μ' αρνείσαι,
αλλ' εδώ εντός μου είσαι,
αιθερόπλαστος μορφή.
Συ και μόνη κυριεύεις
την οδύνην, την χαράν μου.
συ την τύχην μου, το παν μου
και αυτήν μου την ζωήν.

Δεν ζητώ αι συμφοραί μου
την καρδιά σου να εγγίσουν,
θέλω μόνον, όταν σβύσουν
της ζωής μου αι στιγμαί,
ένα στεναγμόν θρηνώδη
ως χαιρετισμόν ν' αφίσης
κι' εις το μνήμα μου να χύσης
ένα δάκρυ δι' εμέ.

Εις τον κήπον σου οπόταν
μοναχή τα άνθη λούης,
και του ρύακος ακούης
τον γλυκύν μουρμουρισμόν,
φέρε φέρε καν εις μνήμην
ένα φίλον της ψυχής σου
και, σκληρά, αναλογίσου
μια στιγμή το παρελθόν.

Όταν της νυκτός η αύρα
ψιθυρίζει εις τας ιτέας,
ενθυμού τας τελευταίας
των ερώτων μας στιγμάς.
Πλην, αλλοίμονο τι λέγω,
τι ματαίως σε συγχίζω,
αφού πλέον το γνωρίζω,
ότι άλλον προτιμάς ! »

Δ Ι Σ Τ Ι Χ Α
1) Εντός μου πρώτον έθαλεν ο ιδικός σου έρως,
καθώς τα άνθη τα τερπνά πρωτοκοσμούν το θέρος.

2) Τον έρωτ' απεφάσισα να μην αναγνωρίσω
να κλείσω την καρδίαν μου και να την θωρακίσω.

3) Ολέθριον και μισητόν του φθόνου το σκωλήκι,
τιτρώσκει τον φθονούμενον και τον φθονούντα τήκει.

4) Δεν είμαι ως σε φαίνομαι και μη με περιφρόνη
ας μη σ' ελκύη η μορφή, αλλ' η καρδία μόνη.

5) Αν ημπορής φρονίμευσε και όταν φρονιμεύσης,
δεν θα σοι είν' αδύνατον φιλίαν να μ' εμπνεύσης.

6) Αν μεταβάλης φρόνημα και μεταβάλης τρόπον,
ίσως και την υπόληψιν ν' αλλάξης των ανθρώπων.

7) Σε είδα και Παράδεισος μ' εφάνη πως ηνοίχθη
και άγγελος ουράνιος εμπρός μου πως εδείχθη.

8) Την κλίσιν που αισθάνομαι προς σε ιδέ και κρίνε,
αν της τοιαύτης κλίσεως μακράν ο Έρως είναι.

9) Δεν με θαμβώνουν η μορφή και η ενδυμασία,
πλην με μαγεύει η πιστή και ευγενής καρδία.

10) Την πίστιν την καρδίας μου ακόμη δοκιμάζεις,
αφού την κατεδούλωσες και την εξουσιάζεις ;

11) Ό,τι ποθείς διάταττε και αψηφώ κινδύνους
και εις πελάγη ρίπτομαι και εις φλογών καμίνους.

12) Εις θλίψεις μην αφήνεσαι και εις απελπισίαν,
όλα θα γίνουν κατ' ευχήν και κατ' επιθυμίαν.

13) Ματαίως των θελγήτρων σου κενώνεις την φαρέτραν,
δεν θέλγεις την καρδίαν μου και θα την εύρης πέτραν.

14) Της χάριτος ανώτερος βαθμός δεν είναι άλλος,
παρ' όταν η αφέλεια επικοσμεί το κάλλος.

15) Αλύσσου κρίκος σιδηρούς σε δένει και σε θλίβει,
υπομονή κι' επιμονή τον σίδηρον συντρίβει.

16) Μικρόν πως είχα ήλπιζα εις την ψυχήν σου τόπον,
συ δ' αγνοείς κι' εις την σειράν αν είμαι των ανθρώπων.

17) Εγνώρισες το σφάλμα σου αν δεν το αποπλύνης,
ειδέ του κόσμου όνειδος και παίγνιον μη γίνης.

18) Παρά του κόσμου τ' αγαθά ποθώ τον ερωτά σου
και μόνος εις την έρημον να κάθημαι κοντά σου.

19) Αν εμισήσο σφάλμα σου και όχι άλλου ήτον,
οποίαι είν' αι πράξεις μας τοιούτοι κι' οι καρποί των.

20) Ω άφες την ειρήνην μου και μη την συνταράττης,
δεν είναι η καρδία μου δια να την σπαράττης.

21) Όταν τα άστρα του ουρανού με έκπληξιν θαυμάζω,
τα φλογερά σου όμματα νομίζω πως κοιτάζω.