Ενας άνθρωπος στην Πάτμο του
Είμαι η κορυφή ενός ουτοπικού βουνού
που λάμπει ασφαλώς,
ψυχή που πήρε σάρκα
και χειρονομεί γύρω απ' την ανάσα.
Είμαι φαλλός σε ηλεκτρικά όνειρα
με ποντίκια που τρώνε τα δάχτυλά μου.
Eνας άνθρωπος μόνος
που τσαλακώνει το μυαλό του
για να σταματήσει τον πόνο.
ο κόσμος είναι παρωχημένος και κουρασμένος.
Βρίσκω λίγο σκοτάδι όπου μπορώ
σκυμμένος να κλάψω καιγράφω μονάχα για λίγους.
5 comments:
Πως διάβολο γίνεται κι ο Πούλιος μας αρέσει πάντα; Buon giorno!
Αντέχει και ξαφνιάζει και μάλλον λέει την αλήθεια κάθε φορά
Αγαπητοί μου τι μου θυμήσατε!
Το παραθέτω
VII
Καθώς τα χρόνια επέστρεφαν
Στα λιβάδια της ρέμβης
Φως απ'το χόρτο άνέβαινε
Κι από τα βήματα
Φθόγγοι γλυκείς εγέμιζαν τον αέρα
Ω η σαγήνη τους
Καθαρό κι άσπρο ανάλαφρο
Πουλί από φως, ανέβηκες
Με μιας το τραγούδι σου
Το τίναγμά σου χτύπησε
Του στήθους το σήμαντρο
Κι αντήχησε ο χρησμός
Των θρήνων
Κι όταν το χέρι άπληστο
Κλείδωνε με τη σήψη του
Το φλύαρο στόμα
Στο ξαφνιασμένο απόβροχο
Ουράνιο τόξο φάνηκες
Της ερημιάς να ενώσεις
Την Πάτμο με το άφωνο
Δ.Π. Παπαδίτσας "Εν Πάτμω"
΄Οταν
κάποτε
βρέθηκα
στη
Βουλή
των
πολυεθνικών
εταιρειών
και
με
ρώτησαν
ποιος
είμαι
είπα:
Είμαι ο Κόκκινος Βούδας
Είμαι η Μουσουλμάνα νύχτα
Είμαι η Αγία Τράπεζα.
Γιώργος Βλάχος
Δεν έχω visa για την ελευθερία
Post a Comment