Ο ΧΟΡΟΣ ΤΩΝ ΕΠΙΠΛΩΝ

"Ο χορός των επίπλων" του Ρώμου Φιλύρα
Πρώτη καταχώρηση: Πέμπτη, 21 Ιανουαρίου 2010, 13:25
Από το αυτοβιογραφικό κείμενο του ποιητή «Η ζωή μου εις το Δρομοκαΐτειον»Έναρξη παραστάσεων Παρασκευή 22/1/10Μετά από τη μεγάλη επιτυχία που σημείωσε στο θέατρο «ΑΡΤΙ» και τη θετική αποδοχή από το κοινό, η παράσταση «Ο ΧΟΡΟΣ ΤΩΝ ΕΠΙΠΛΩΝ» θα συνεχιστεί στην Θεατρική σκηνή «Ζωή Λάσκαρη» από τον Ιανουάριο, κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή. Η παράσταση είναι βασισμένη στο συγκλονιστικό αυτοβιογραφικό κείμενο του ποιητή Ρώμου Φιλύρα «Η ζωή μου εις το Δρομοκαΐτειον», ίδρυμα στο οποίο ο ποιητής έζησε αυτοεγκλεισμένος από το 1927, μέχρι τον θάνατό του το 1942. Το συγκεκριμένο κείμενο δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στην εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, το 1929 με τη φροντίδα του τότε διευθυντή της Αιμίλιου ΧουρμούζιουΠρόκειται για ένα εξαιρετικό δείγμα γραφής, αποτέλεσμα των φωτεινών διαλειμμάτων του ποιητή στο Δρομοκαΐτειο, που περιγράφει τη ζωή των έγκλειστων στο ίδρυμα, άλλοτε με χιούμορ, άλλοτε με παραληρηματικό ποιητικό λόγο και άλλοτε με θυμό και θλίψη για την εγκατάλειψή τους. Περιγράφοντας τη ζωή στο Δρομοκαΐτειο και παραβάλλοντάς τη με τη ζωή και τις πράξεις των λογικών ο ποιητής διαπραγματεύεται, φτάνοντας σε ύψη ποιητικού μεγαλείου, όλη την ειρωνεία της ανθρώπινης ύπαρξης αλλά και ζητήματα όπως η μοναξιά, η ματαιοδοξία, ο ανθρώπινος προορισμός, ενώ δίνει και σπουδαία στοιχεία για την εποχή.Το έργο ερμηνεύει ο Πέτρος Ξεκούκης, ένας από τους πιο γνωστούς Έλληνες ηθοποιούς που έχει υπηρετήσει πολλά είδη θεάτρου και έχει συμμετάσχει σε αμέτρητες τηλεοπτικές και θεατρικές παραγωγές. Η παράσταση είναι σταθμός στην καριέρα του χτίζοντας έναν πολύ δύσκολο αλλά και γοητευτικό ρόλο. Ο ηθοποιός αποφάσισε να επισκεφτεί για μέρες στο Δρομοκαΐτειο, θέλοντας να νοιώσει την κατάσταση την οποία βιώνουν συνάνθρωποι μας. «Ήταν μια μοναδική εμπειρία αυτή η μικρή συμβίωση με αυτούς τους ανθρώπους. Ένοιωσα απίστευτη συγκίνηση κοιτάζοντας μέσα βαθιά στο βλέμμα τους και διέκρινα μικρά παιδιά που με ρωτούσαν ¨μ αγαπάς? Θα μου μείνει αξέχαστη…»Πέτρος Ξεκούκης.Η θεατρική διασκευή είναι του Αντώνη Παπαϊωάννου, η σκηνοθεσία της Τόνιας Σταυροπούλου, η μουσική και τα τραγούδια του Σπύρου Κουρκουνάκη και τα σκηνικά και κοστούμια του Γιώργου Γιώνα.ΜΙΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΣΤΙΓΜΑΗ παράσταση έγινε αποδεκτή με ευμενή σχόλια από την επιστημονική κοινότητα, αφού θεωρήθηκε ότι συμβάλλει στην καταπολέμηση του στίγματος των ψυχικών διαταραχών. Ο Ρώμος Φιλύρας διατηρεί το ποιητικό του μεγαλείο μέσα στο ίδρυμα, υπερασπίζεται την ασθένεια ενάντια στη… λογική των λογικών και διεκδικεί τη θέση του στον χώρο της λογοτεχνίας, δημιουργώντας εξαίρετα ποιήματα και κείμενα, όπως και αυτό της παράστασης και μέσα από το Δρομοκαΐτειο. Στο πλαίσιο αυτό, την παράσταση παρακολούθησαν φοιτητές κοινωνιολογίας και ψυχιατρικής, σύλλογοι συγγενών ατόμων με ψυχική διαταραχή, ενώ πρόκειται να αποτελέσει και αντικείμενο διδασκαλίας σε πανεπιστημιακά σεμινάριαΣΤΟΙΧΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΡΩΜΟ ΦΙΛΥΡΑΟ Ρώμος Φιλύρας (φιλολογικό ψευδώνυμο του Ιωάννη Οικονομόπουλου) υπήρξε ποιητής, πεζογράφος και δημοσιογράφος. Γεννήθηκε στο Κιάτο Κορινθίας το 1888, ενώ το τέλος της ζωής του τον βρήκε στο Δρομοκαΐτειο το 1942. Το 1902 εγκαταστάθηκε στον Πειραιά και το 1905 άρχισε την ενασχόλησή του με τη δημοσιογραφία, η οποία διακόπηκε λόγω του εγκλεισμού του στο Δρομοκαΐτειο Θεραπευτήριο, το 1927. Κατά τη διάρκεια της δημοσιογραφικής του σταδιοδρομίας συνεργάστηκε ως χρονογράφος στον Νουμά και σε πολλές εφημερίδες και περιοδικά (Ακρόπολις, Πρόοδος, Νέα Ελλάς, Πατρίς, Ελεύθερον Βήμα, Καθημερινή, Ηγησώ, Νέα Εστία, Ο Κύκλος κ.ά.).Eξέδωσε τις ποιητικές συλλογές: Ρόδα στον αφρό (1911), Γυρισμοί 1912-1918 (1919), Οι Eρχόμενες (1920), Κλεψύδρα (1921), Πιερρότος (1922), Θυσία (1919-1923) και το αφήγημα Ο θεατρίνος της ζωής (1916). Το 1939 εκδόθηκαν τα Άπαντα έμμετρα και πεζά του Pώμου Φιλύρα με επιμέλεια του Αιμίλιου Χουρμούζιου, ενώ το 1974 ο Τάσος Κόρφης εξέδωσε στο βιβλίο: Ρώμος Φιλύρας, Συμβολή στη ζωή και στο έργο του εβδομήντα από τα ποιήματα που έγραψε ο Φιλύρας κατά τη δεκαπεντάχρονη παραμονή του στο ψυχιατρείο.Για το έργο του Ρώμου Φιλύρα έχουν ακόμα εκδώσει μελέτες ο Γιάννης Δάλλας και ο Γιάννης Παπακώστας από τις Εκδόσεις Γαβριηλίδη και Καστανιώτη αντίστοιχα, ενώ «Ο θεατρίνος της ζωής» έχει εκδοθεί και στη σειρά «Σπάνια κείμενα» των εκδόσεων Παπαϊωάννου, που επιμελείται ο Αντώνης Παπαϊωάννου, ο οποίος έχει κάνει και τη διασκευή του κειμένου της παράστασης.ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ:ΕΡΜΗΝΕΥΕΙΟ ΠΕΤΡΟΣ ΞΕΚΟΥΚΗΣΦΩΝΗ: ΧΡΗΣΤΟΣ ΦΩΤΙΔΗΣΔΙΑΣΚΕΥΗ: ΑΝΤΩΝΗΣ ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: ΤΟΝΙΑ ΣΤΑΥΡΟΠΟΥΛΟΥΣΚΗΝΙΚΑ- ΚΟΣΤΟΥΜΙΑ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΓΙΩΝΑΣΜΟΥΣΙΚΗ – ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ: ΣΠΥΡΟΣ ΚΟΥΡΚΟΥΝΑΚΗΣΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΣΚΗΝΙΚΩΝ: ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΜΑΡΤΖΟΥΚΟΣΤα τραγούδια ερμηνεύει ο Λευτέρης Τσακιράκης που έπαιξε κιθάρες, ηλεκτρικό μπάσο και κρουστά.Ημέρες παραστάσεων:Παρασκευή – Σάββατο 9:00μ.μ 15 €Κυριακή 7:00 Φοιτητικό 10 €Συνταξιούχοι και άτομα κάτω των 25 ετών: 10 €Διάρκεια : 70΄ χωρίς διάλειμμαΠολυχώρος Αθηναΐς ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΣΚΗΝΗ «ΖΩΗ ΛΑΣΚΑΡΗ» Καστοριάς 34 ΒοτανικόςΤηλέφωνο 210-3477878 φαξ: 210-3477950www.zoelaskari-theatre.grΤο Θέατρο είναι εξοπλισμένο με ειδικό lift (αναβατόριο) για άτομα με κινητικά προβλήματα

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΛΕΦΤΟΓΙΩΡΓΟΣ

ΕΝΑΣ ΑΔΕΛΦΙΚΟΣ ΦΙΛΟΣ ΠΟΙΗΤΗΣ
ΠΟΥ ΣΗΜΕΡΑ ΕΧΕΙ ΓΕΝΕΘΛΙΑ


Στίχοι: Γιώργος Κλεφτογιώργος
Μουσική: Γιάννης Κωνσταντινίδης
Πρώτη εκτέλεση: Βασίλης Παπακωνσταντίνου

Θα ‘σαι μόνος τις τρεις το πρωί κι ο πλανήτης καπνός στις ειδήσεις
Να ζητάς ν’ αγοράσεις βροχή για φωτιές που ποτέ δε θα σβήσεις
Να ‘σαι μόνος στις τρεις το πρωί στην οδό πουθενά και καθόλου
Να σου λένε πως βρήκαν νεκρή τη ζωή σου κοντά στην Αιόλου

Νύχτα που σκοτώνει, νύχτα που καρφώνει
Νύχτα και οι νόμοι βγάζουν τα σκυλιά
Καίω τ’ όνομα μου και τα σύνορα μου
Όλα να καούνε σαν βεγγαλικά
Που είσαι, πού είσαι



Στίχοι: Γιώργος Κλεφτογιώργος
Μουσική: Σοφία Βόσσου
Πρώτη εκτέλεση: Βασίλης Παπακωνσταντίνου

Μια κιθάρα στην ουσία
Έχω για περιουσία
Για να κάνω άνω κάτω όλους τους ρομαντικούς
Μια κιθάρα, μια αγία
Μια αρρώστια ανεργία
Χρόνια σου χτυπώ την πόρτα μα ποτέ σου δεν μ' ακούς

Αλκοόλ η βροχή και μεθάω
Την ψυχή μου στα λάθη σκορπάω
Τόσα βράδια μαζί σου που πάνε
Οι χορδές τις κιθάρας μου σπάνε

Την κιθάρα μου έχω χάσει
Τώρα μόνο οι κομπάρσοι
Στη ζωή μου στη ζωή σου είναι πρωταγωνιστές
Μια κιθάρα προδοσία
Έρωτα με φαντασία
Σου 'χω στείλει μα δεν φτάνει με τους υπολογιστές

Αλκοόλ η βροχή και μεθάω
Την ψυχή μου στα λάθη σκορπάω
Τόσα βράδια μαζί σου που πάνε
Οι χορδές τις κιθάρας μου σπάνε


Στίχοι: Γιώργος Κλεφτογιώργος
Μουσική: Νίκος Κυπουργός
Πρώτη εκτέλεση: Βασίλης Παπακωνσταντίνου

Των χεριών σου ακούω τις λέξεις λες κι είναι βροχές
Όπως θέλεις μπορείς να με παίξεις δεν έχω αντοχές
Με φιλάς, μου γελάς στα σκοτάδια και φεύγεις νωρίς
Τα φιλιά στο κορμί μου σημάδια δεν είδε κανείς

Φταις

Στο λαιμό μου οι φλέβες χορεύουν τρελές μουσικές
Οι βραδιές με φωτιές συνορεύουν, στις φλόγες με καις
Με τις ώρες που έχουν πετάξει αλλάζω εποχές
Των ματιών σου το μαύρο μετάξι τυλίγει το χθες

Φταις
Αγάπα με λίγο, πολύ δεν αντέχω
Στο στόμα σου μέλι τα χείλη μου βρέχω
Φταις
Αγάπα με λίγο, πολύ δεν αντέχω
Σηκώνω τα χέρια και πάνω σου πέφτω
Φταις

Οι κουβέντες ξυράφια απάνω μου πέφτουν γυμνές
Κάθε βράδυ στο μπαρ μεθυσμένες αλήθειες μου λες
Τα ποτά ποταμός Ιορδάνης και εγώ ναυαγός
Το κορμί σου με παίρνει με πάει στο πέλαγο

Φταις

Κολασμένοι Θεοί μου ζητούν να τους πω προσευχές
Σου φωνάζω βοήθεια μα έχεις τις πόρτες κλειστές
Των χεριών σου ακούω τις λέξεις λες κι είναι βροχές
Όπως θέλεις μπορείς να με παίξεις δεν έχω αντοχές

Φταις
Αγάπα με λίγο, πολύ δεν αντέχω
Στο στόμα σου μέλι τα χείλη μου βρέχω
Φταις
Αγάπα με λίγο, πολύ δεν αντέχω
Σηκώνω τα χέρια και πάνω σου πέφτω
Φταις





Ναι ‘σαι μόνος στις τρεις το πρωί στα σκοτάδια να ρίχνεις τα δίχτυα
Το φεγγάρι κρυφά να κοιτάς στους καθρέφτες να λες καληνύχτα
Τους κοιτώ και δε βγάζουν μιλιά προτομές των σοφών δολοφόνων
Να κρατούν συνεχώς αγκαλιά ένα ψέμα πολλών μεγατόνων

Νύχτα που σκοτώνει, νύχτα που καρφώνει..

ΕΚΤΩΡ ΚΑΚΝΑΒΑΤΟΣ

Χάθηκες μέσα σε κάτι άσπρο

Η φλόγα κόρωσε μόλις αγγίξανε δυο σύμφωνα

ο δρόμος στένευε με λέξεις ψόφιες

που μυρίζανε.

Χάθηκες μέσα σε κάτι άσπρο.

Τοίχοι, αφίσες, η πρώτη τού μονόπρακτου:

ΘΑΝΑΤΟΣ ΠΑΝΤΕΠΟΠΤΗΣ.

Σκεφτόμουνα πλάι σε ρουμπινέτα

το πρόβλημα του Αίγισθου:

διαβήτες, Κληταιμήστρες, τρίγωνα

τα τσιγάρα που μου τέλειωσαν

το πρόβλημα της αποχέτευσης

σε διαμερίσματα Ερινύων

το δυσκίνητο λεωφορείο

ΑΝΩ ΛΟΙΣΑ-ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ

το κοφτερό τσεκούρι

η μόνη λύση σε Μυκήνες.

Κόφτο λοιπόν να τελειώνουμε.





lockquote>

ΓΙΑ ΤΟΝ ΒΙΚΕΝΤΙΟ ΚΑΡΜΠΟΝΑΡΟ

ΛΥΩΜΕΝΕΣ ΚΑΡΑΜΕΛΕΣ ΒΟΥΤΥΡΟΥ

Έπιασα να διαβάζω το πόνημα του Βικέντιου Καρμπονάρου, Ο ΣΥΝΟΝΟΜΑΤΟΣ σε επιμέλεια Γιώργου Κεντρωτή και ανακάλυψα και πάλι τη λογοτεχνία
Κάθε λέξη και μια αφετηρία για νέους κόσμους για νέα σύμπαντα. Και η επόμενη λέξη ακριβώς το ίδιο. Μια νέα αφετηρία, ένας περίτεχνα περιπεπλεγμένος λαβύρινθος που θες να ανακαλύπτεις συνεχώς νέους διαδρόμους κι άλλους κι άλλους και δε θές να γυρίσεις πίσω. Κόβεις το νήμα και το πετάς. Η Αριάνδη - Λαουράνια, αν υπάρχει, δεν βρίσκεται πίσω, είσαι σίγουρος πως περιμένει στην άλλη πλευρά του λαβύρινθου. Αλλά δεν βιάζεσαι να φτάσεις, γιατί αν βγεις και τη βρεις ίσως να τη χάσεις, ενώ όσο αργείς να φτάσεις την κουβαλάς σαν φως που λαμπυρίζει στα τοιχώματα του λαβύρινθου.
Αναγιγνώσκοντας ανακαλύπτεις πάντα καινούργια αισθήματα, καινούργια αρώματα που γεννούν οι καινούργιες λέξεις. Ο κόσμος ξαναφτιάχνεται από την αρχή και ο παλιός ακυρώνεται. Μια γλώσσα που ενώνει τις εύγλωττες χειρονομίες των Μεσογειακών με τις ψυθιριστές σιωπές των ανατολικών, μια γλώσσα που ξεπερνά το φτωχό λεξικό του Μπαμπινιώτη κατά μερικές χιλιάδες λέξεις, μια γλώσσα που ακυρώνει τα παλιά λεξικά και απαιτεί καινούργια. Αλλά άλλου τύπου λεξικά, όχι νοηματικά ή ερμηνευτικά, αλλά λεξικά αρωμάτων, αφού κάθε λέξη έχει κι ένα διαφορετικό άρωμα που σου ρχεται να σκύψεις στη σελίδα και να το μυρίσεις. Φθινοπωρινή ευδία και λυωμένες καραμέλες βουτύρου.
Λέξεις λεπτές, λεπτεπίλεπτες, λεπταίσθητες, λέξεις που τρέχουνε με ρυθμό υπερηχητικού τραίνου και προλαβαίνουνε εν τούτοις και περιγράφουνε υπαρκτούς κι ανύπαρκτους κόσμους με απίστευτη ακρίβεια. Ανύπαρκτους; Όχι. Κόσμοι που εγκαινιάζονται και πλέον είναι κτήμα μας. Αυτή δεν είναι και η πεμπτουσία της ποίησης; Λέξεις που ηρεμούν τη φουρτούνα της ψυχής με την ωραιότητά τους, λέξεις... λεξοτανίλ, αφού ξέρω πόσο ο Βικέντιος αρέσκεται σε λογοπαίγνια.
Λέξεις που δεν ανήκουν σε χώρα αλλά αποκτούν διακρατική ισχύ, που έχουν ένα αντίκρυσμα, μια προβολή σε ένα νέο τοπίο σε μια νέα γλωσσική πραγματικότητα. Δεν ξέρω αν αυτό πρεσβεύει στο αμφιθέατρο ο Γ.Κ. αλλά έχω την εντύπωση ότι αυτό που θα μαθαίνει στους φοιτητές του είναι πως η μετάφραση δεν είναι η μεταφορά λέξεων και νοημάτων από τη μια χώρα στην άλλη, από τη μια γλώσσα στην άλλη, αλλά με αφορμή τη μια γλώσσα, η δημιουργία μιας νέας, πιο πλούσιας πιο περιεκτικής, πιο ποιητικής ευρύτερης των λεξικών που ανοίγει το μυαλό και μας κάνει πιο πλούσιους, πιο ανοιχτους, μια γλώσσα εν δυοίν και πάει λέγοντας.
Αν αυτό διδάσκει ο Γ.Κ. και δεν έχω λαθέψει, τότε Ο ΣΥΝΟΝΟΜΑΤΟΣ είναι το πολυτιμότερο και πιο αντιπροσωπευτικό εγχειρίδιο της επιστήμης του.
Δεν κρύβω πως οι πρώτες σελίδες μου δημιούργησαν μια προκατάληψη για τις επόμενες. Μαθημένος και κουρασμένος από την "γνωστή" μας λογοτεχνία, φοβήθηκα μήπως βρεθώ στο άλλο άκρο παγιδευμένος σε μια λεξιλαγνεία που θα κάνει την ανάγνωση ακόμα πιο κουραστική. Και ω του θαύματος, οι λέξεις που όπως προείπα, γεννούσαν πρωτόγνωρους κόσμους, η γνώση και η περιγραφή υπαρκτών, αλλά άγνωστων στον αναγνώστη και άρα ανύπαρκυων κόσμων δημιούργησαν μια απίστευτη απόλαυση του κειμένου {κάτι που μας απασχολούσε από τα φοιτητικά χρόνια με τον Μπαρτ και το Λακάν)που μόνο με την ανάνωση -και μη μου καταλογίσετε ιεροσυλία- κειμένων του Μπόρχες, του Μάρκες αν δεν συγκρίνεται τουτλάχιστον αναλογίζεται.
Για όποιον δεν κατάλαβε Ο ΣΥΝΟΝΟΜΑΤΟΣ είναι ένα παγκόσμιο κείμενο της λογοτεχνίας, για πολλούς λόγους και μόνο ως τέτοιο μπορούμε να το αποτιμήσουμε είτε με ανθουσιαστικά σχόλια, είτε΄-όλα στο παιχνίδι είναι - με επιτημιτικά. Σίγουρα όμως δεν εντάσσεται στην εγχώρια - και αποφεύγω άλλους χαρακτηρισμούς - λογοτεχνία.
Και για να τελειώνουμε, όποιος Έλληνας έχει διαβάσει πένβτε δέκα βιβλία στη ζωή του, δεν μπορεί πλέον να μην έχει τον ΣΥΝΟΝΟΜΑΤΟ στη βιβλιοθήκη του ως σημείο αναφοράς. Μη με θεωρήσετε υπερβολικό. Όσοι με γνωρίζουν ξέρουν ότι σπάνια εκφράζω τοιουτοτρόπως τον ενθουσιασμό μου, όπως ξέρουν επίσης ότικάτι "κόβει" και το μάτι μου.
Κι επειδή εκφράζομαι προσωπικά χίλια ευχαριστώ για τη ευδία γάβρε Βικέντιε

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΘΑΛΛΙΔΗΑ 1816 - 1861.Μουσικός και ποιητής από τη Σωζόπολι με σπουδές στην Ευρώπη κατόπιν υποτροφίας της Αμαλίας της οποίας και για ένα φεγγάριήταν προστατευόμενος. Λέγεται ότι τα ερωτικά του ποιήματα απευθύνονταν σ' αυτήν και γι αυτό απομακρύνθηκε από το παλάτι... Έγραφε πάντως καλύτερα από τον Όθωνα



ΘΡΗΝΟΣ
Εις φρικώδεις μαύρας νύκτας,
στην σιγή της υφηλίου,
έμπροσθεν κοιμητηρίου
νέος εμπαθής θρηνεί.
Η φωνή του ομοιάζει
ήχον μουσικής πενθίμου
και o κόραξ της ερήμου
τους κλαυθμούς του αντηχεί.

«Εις το ρεύμα της ζωής μου
διατί να σ' απαντήσω ;
Δι’ εμέ αφού δεν ήσο,
διατί να σε ιδώ ;
Και με έκαμες απαύστως
στεναγμούς να αναπνέω,
και γελάς, διότι κλαίω
δι' εσέ και θρηνωδώ.

Μεταξύ ζωής και τάφου
στέκεις και με βασανίζεις,
ν' αποθάνω μ' εμποδίζεις,
να υπάρχω δεν ποθείς.
Α καν στέρξε ή να ζήσω,
ή να παύση κι η πνοή μου
ίσως ίσως στη θανή μου
πλέον μεταμεληθής.

Πάσχω να σε αποφύγω,
προσπαθώ να σε μισήσω,
και μακράν μακράν να ζήσω
από σε, σκληρά ψυχή.
Να σωθώ προτού με θάψη
η ανεύσπλαχνός σου γνώμη,
πλην, αχάριστη, ακόμη
η ψυχή μου σε ποθεί.

Απ' εμέ το βλέμμα στρέφεις,
φεύγεις, κρύπτεσαι, μ' αρνείσαι,
αλλ' εδώ εντός μου είσαι,
αιθερόπλαστος μορφή.
Συ και μόνη κυριεύεις
την οδύνην, την χαράν μου.
συ την τύχην μου, το παν μου
και αυτήν μου την ζωήν.

Δεν ζητώ αι συμφοραί μου
την καρδιά σου να εγγίσουν,
θέλω μόνον, όταν σβύσουν
της ζωής μου αι στιγμαί,
ένα στεναγμόν θρηνώδη
ως χαιρετισμόν ν' αφίσης
κι' εις το μνήμα μου να χύσης
ένα δάκρυ δι' εμέ.

Εις τον κήπον σου οπόταν
μοναχή τα άνθη λούης,
και του ρύακος ακούης
τον γλυκύν μουρμουρισμόν,
φέρε φέρε καν εις μνήμην
ένα φίλον της ψυχής σου
και, σκληρά, αναλογίσου
μια στιγμή το παρελθόν.

Όταν της νυκτός η αύρα
ψιθυρίζει εις τας ιτέας,
ενθυμού τας τελευταίας
των ερώτων μας στιγμάς.
Πλην, αλλοίμονο τι λέγω,
τι ματαίως σε συγχίζω,
αφού πλέον το γνωρίζω,
ότι άλλον προτιμάς ! »

Δ Ι Σ Τ Ι Χ Α
1) Εντός μου πρώτον έθαλεν ο ιδικός σου έρως,
καθώς τα άνθη τα τερπνά πρωτοκοσμούν το θέρος.

2) Τον έρωτ' απεφάσισα να μην αναγνωρίσω
να κλείσω την καρδίαν μου και να την θωρακίσω.

3) Ολέθριον και μισητόν του φθόνου το σκωλήκι,
τιτρώσκει τον φθονούμενον και τον φθονούντα τήκει.

4) Δεν είμαι ως σε φαίνομαι και μη με περιφρόνη
ας μη σ' ελκύη η μορφή, αλλ' η καρδία μόνη.

5) Αν ημπορής φρονίμευσε και όταν φρονιμεύσης,
δεν θα σοι είν' αδύνατον φιλίαν να μ' εμπνεύσης.

6) Αν μεταβάλης φρόνημα και μεταβάλης τρόπον,
ίσως και την υπόληψιν ν' αλλάξης των ανθρώπων.

7) Σε είδα και Παράδεισος μ' εφάνη πως ηνοίχθη
και άγγελος ουράνιος εμπρός μου πως εδείχθη.

8) Την κλίσιν που αισθάνομαι προς σε ιδέ και κρίνε,
αν της τοιαύτης κλίσεως μακράν ο Έρως είναι.

9) Δεν με θαμβώνουν η μορφή και η ενδυμασία,
πλην με μαγεύει η πιστή και ευγενής καρδία.

10) Την πίστιν την καρδίας μου ακόμη δοκιμάζεις,
αφού την κατεδούλωσες και την εξουσιάζεις ;

11) Ό,τι ποθείς διάταττε και αψηφώ κινδύνους
και εις πελάγη ρίπτομαι και εις φλογών καμίνους.

12) Εις θλίψεις μην αφήνεσαι και εις απελπισίαν,
όλα θα γίνουν κατ' ευχήν και κατ' επιθυμίαν.

13) Ματαίως των θελγήτρων σου κενώνεις την φαρέτραν,
δεν θέλγεις την καρδίαν μου και θα την εύρης πέτραν.

14) Της χάριτος ανώτερος βαθμός δεν είναι άλλος,
παρ' όταν η αφέλεια επικοσμεί το κάλλος.

15) Αλύσσου κρίκος σιδηρούς σε δένει και σε θλίβει,
υπομονή κι' επιμονή τον σίδηρον συντρίβει.

16) Μικρόν πως είχα ήλπιζα εις την ψυχήν σου τόπον,
συ δ' αγνοείς κι' εις την σειράν αν είμαι των ανθρώπων.

17) Εγνώρισες το σφάλμα σου αν δεν το αποπλύνης,
ειδέ του κόσμου όνειδος και παίγνιον μη γίνης.

18) Παρά του κόσμου τ' αγαθά ποθώ τον ερωτά σου
και μόνος εις την έρημον να κάθημαι κοντά σου.

19) Αν εμισήσο σφάλμα σου και όχι άλλου ήτον,
οποίαι είν' αι πράξεις μας τοιούτοι κι' οι καρποί των.

20) Ω άφες την ειρήνην μου και μη την συνταράττης,
δεν είναι η καρδία μου δια να την σπαράττης.

21) Όταν τα άστρα του ουρανού με έκπληξιν θαυμάζω,
τα φλογερά σου όμματα νομίζω πως κοιτάζω.

Ένα σονέτο σταλμένο από τον Μήτσο Παπανικολάου

στον Ναπολέοντα Λαπαθιώτη το 1928.

Το ψάρεψα από τγο περιοδικό Γράμματα

SONNET
Fontaines du Desir

une jeunesse nue

le charm de courir

toujours vers l' inconnu,

des roses effeuillees

sur le chemin d' amour

et des amours mouilles

dans nos larmes - toujours.

Des voyageurs traques,

Napoleon, nous sommes;

oh, nous ne sommes que-

tout sumplement - des hommes

dont le supreme effort

c' est l' amour ou la mort

Και η απάντηση του Λαπαθιώτη

RESPONSE A MITSO PAPANICOLAOU

J ai lu tes vers, Mitso - melancoliquement,

vers le soir, au rebord assis de ma fenetre:

ils ont su doucement faire vibrer mon etre:

toi seul, ami, tu saiw et combien et comment!

Traques et detraques (trop muris pour la douche!)

nous sommes bien de ceux qui, cribles de desirs

ont deja le plaisir, a chercher le plaisir,

- et ne l' ont plus du tout, aussitot qu ils y touchent...